Paulina Januszewska: Współistnienie? Ta, jasne! Żydowska komiczka kontra Netanjahu
Przemysław Stefaniak: Czy sukces koncertu powinniśmy mierzyć tym ile osób kupi bilet?
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Nie nauczyli się jeszcze pięknie przemawiać nie tylko w „języku państwowym”, ale i w swoim ojczystym rosyjskim (który był i pozostaje na przestrzeni byłego imperium językiem klasy robotniczej). Jeszcze wczoraj nie mieli żadnego wyobrażenia o polityce i nie interesowali się nią. No, ale teraz już mają. Zrozumieli, że przyszedł czas. Oni są serio rozzłoszczeni.
Oni wyszli na plac. Podejmują pierwsze kroki dla kolektywnej obrony swoich interesów. Odpowiadają ciosem na cios, agresją na agresję, złem na zło. Bo właśnie taka jest klasowa walka. Nie upiększona jak w opowiastkach dla romantycznych podrostków, a prawdziwa, faktyczna.
Po raz pierwszy na przestrzeni byłego Związku Radzieckiego zaczyna działać klasa robotnicza. Mówić o świadomości klasowej oczywiście jeszcze za wcześnie. Jej stopień jest odwrotnie proporcjonalny do liczby rosyjskich flag w rękach protestujących. Ale jednak w krótkim tekście deklaracji Donieckiej Republiki Ludowej zabrzmiały słowa o kolektywnej własności, równości i interesie społecznym. Znakiem robotniczego protestu jest czerwony sztandar. Tak było i tak będzie. Klasowa świadomość nikomu nie jest dana w gotowym kształcie. Ona rodzi się w procesie walki, rozwija się, formują ją polityczne wydarzenia. I jeśli o świadomości klasowej na razie za wcześnie mówić, to klasowa konfrontacja już stała się rzeczywistością.
Borys Kagarlicki
tłumaczenie: Jacek C. Kamiński
Artykuł pochodzi z bloga autora.
